دولت انگلستان مسئولیت مهمی را در مدیریت شرایط جدید برعهده خواهد داشت و بهمین دلیل قصد دارد با گسترش روابط اقتصادی و تجاری خود با کشورهای مهم جهان، رها از محدودیتهای تحمیل شده توسط مقررات اتحادیه اروپا، بتواند نه تنها مانع از کاهش قدرت اقتصادی این کشور بشود بلکه با استفاده از مزیتهای اقتصادی و مالی خود به رشد بیشتر تجاری و اقتصادی دست یابد.
دولت انگلیس بر همین مبنا مایل به گسترش روابط اقتصادی خود با ایران در دوره جدید میباشد، اما برای رسیدن به نقطه مطلوب چالش هایی وجود دارد که باید بر آنها فائق آمد که مهمترین آن وجود تحریمهای تحمیلی توسط آمریکا، با توجه به ارتباط نزدیکی بازارهای مالی لندن با واشنگتن، میباشد.
آنچه میان دو‌کشور اخیرا تجربه شد، دوره ی پسابرجام‌ بود. در این دوره ی خیلی کوتاه، توافقات مهمی بالغ بر چند میلیارد یورو در حوزه ی اقتصادی، تجاری و فن آوری بین دو‌کشور به امضا رسید که از جمله آنها توافق برای راه اندازی پنجمین نیروگاه خورشیدی جهان در ایران و انعقاد خرید هواپیما و‌ قطعات هواپیما با شرکت ایرباس و رولز رویس، و انعقاد قرارداد ساخت بیمارستان و مراکز پیشرفته مقابله با سرطان در ایران‌ با یک شرکت معظم انگلیسی بود که با اتخاذ سیاستهای ترامپ و تهدیدهای بانکی به اجرا در نیامدند. اما این اقدامات نشان داد که پتانسیل کافی برای گسترش روابط اقتصادی میان دو‌کشور وجود دارد.
مخالفت با تهدیدات تحریم ترامپ محدود به مرزهای ایران نیست، بلکه این تحریمها با هدف قراردادن شرکتهای خصوصی در عرصه جهانی ، حق مشروع شرکتهای بین المللی را برای ارتباط اقتصادی و تجاری با طرفهای ایرانی خود را از میان برده است. امروز این تحریمها مورد مخالفت جهانی قرار دارد و شرکتهای بزرگ جهان در اروپا و جهان که از زورگوییها و فشار آمریکا به تنگ آمده اند، در انتظار شکست هر چه زودتر ترامپ و سیاستهای او هستند.

البته شایان ذکر است که دلایل متعدد دیگری با ابعاد تاریخی، سیاسی ، اجتماعی و... وجود دارد که مردم انگلیس به خروج از اتحادیه اروپا رای دادند و اکنون خوشحالند و به این تصمیم و اقدام خود میبالند، که البته از جمله دلایل پس پرده سیاست ایشان میباشد، لکن عمدتا بطور رسمی در سوشیال مدیاها قابل طرح نبوده و نیست،( از قبیل مشکلات عدیده ایجاد شده بواسطه مهاجرت و توسط مهاجران به انگلیس و ...)